Կորկոտյանը մասնագիտությամբ երաժիշտ է։ Լուսանկարչությամբ սկսել է զբաղվել որպես սիրող, նկարելով ընտանիքին և ընկերական միջավայրը։ Հետզհետե տարվել է միջոցի գեղարվեստական հնարավորություններով, ավելի լուրջ քայլեր ձեռնարկելով այս բնագավառում։ 

Իր երաժշտական արվեստին համահունչ, Կորկոտյանի լուսանկարները ներկայացնում են առօրեական կյանքը բանաստեղծական-լիրիկական ոսպնյակի միջով։ Արվեստագետի հայացքը սևեռված է ռիթմի, շարժման և տարածական երանգների վրա որոնք նա տեսնում է ամենասովորական երևույթների մեջ` նատյուրմորտներում, բնության մեջ ինչպես նաև կանացի մարմինը դիտարկող իր լուսանկարներում։ Այս մոտեցումը պայմանավորված է այն համոզմաբ որ երաժշտությունն ու լուսանկարչությունը «փոխլրացնում են միմիայնց, դանում մեկը մյուսի շարունակությունը»։(1) Էտյուդային բնույթի այս աշխատանքներում Կորկոտյանին ձգում է հարմոնիայի փնտրտունքները ինչպես նաև լուսանկարչության` հասարակը կերպարանափոխելու ու անտեսանելին վերհանելու կարողությունը։ 

(1) Աշոտ Կորկոտյան, (ինքնակենսագրական դիմագիծ), Արվեստ, հ.2-3, 1991

Վիգեն Գալստյան, 2016