1957-ից, Հայաստանի հանրապետության առաջին խմբակային ֆոտո-ցուցահանդեսներում իր աշխատանքները ներկայացրած Յուրի Լևինը` հայ գեղարվեստական լուսանկարչության պատմության ուրույն դեմքերից է։ Մեզ հայտնի չէ թե երբ և որտեղ է ազգությամբ ռուս այս լուսանկարիչը սկսել զբաղվել իր մասնսագիտությամբ, սակայն Լևինի հրատարակված աշխատանքները ի հայտ են բերում մի արվեստագետի որը կարճ ժամանակաընթացքում ձևավորել էր լուսանկարչական պատկերավորման իր անհատական ոճը և հաստատուն աշխարահայցքը։ Դատելով իր` մեզ հայտնի գործերից, Լևինը լուսանկարչությամբ զբաղվել է որպես անկախ արվեստագետ և իր աշխատանքները ներկայացրել է միայն գեղարվեստական լուսանկարչությանը նվիրված տեղական և համամիութենական ցուցահանդեսներում։ 

Լևինի նախընտրած թեմաներում գլխավորում է մարդ-բնություն հարաբերությունը, որը նրա համար դառնում է այլաբանական ու փիլիսոփայական փնտրտունքների առիթ։ «Սպասում, «Անցյալում», «Ալեկոցություն», «Երիտասարդություն» և նմանատիպ այլ վերնագրերում պարզորոշ է երևույթները ընդհանրացնելու ու դրանց` մետաֆիզիկական կարգավիճակի բերելու միտումը։ Այդ պատկերների խիստ խմբագրված ու հակիրճ արտահայտչաձևերը նորություն էին Հայաստանյան լուսանկարչության համար, որտեղ մեծամասամբ գերիշխում էր պատումնային ու անեկդոտային մոտեցումը։ Ի դեմս դրա, Լևինի լուսանկարներում ենթական հաճախ զուրկ է կերպարային կոնկրետությունից, և փոխարենը ընդգծված է առարկայի ընդհանրացված` հուզական կամ գեղագիտական վիճակը։ Ինպես գրում է Անդրանիկ Քոչարը, «Լակոնիկ մոտեցումը Լևինի համար դարձել է նպատակակետ, իսկ տեխնիկական լուծումները` հեղինակային մտահաղացման կամ ավելի ճիշտ` մատուցման օժանդակիչներ»։ (1) Թեև այդ մոտեցումների մասին դժվար է այսօր դատել քանզի Լևինի լուսանկարները մեզ են հասել զուտ վերատպությունների տեսքով, նույնիսկ այդ վիճակում ակնհայտ է լուսանկարչական տպածոյի` նրա մանրակրկիտ ու փորձարարական մշակումները։ Դրանք միտված են շեշտելու լուսանկարի բնույթը որպես ինքնուրույն արվեստի գործ և իրենց գեղագիտական հատկություններով հաճախ ձգտում են նմանվել գեղարվեստական գրաֆիկայի։ Այս առնչությունները չափազանց բնորոշ են 60-ականների խրուսչովյան Ձնհալի ժամանակաշրջանի լուսանկարչությանը ընդհանրապես, որը փորձում էր ձերբազատվել կիրառարական վավերագրության կաղապարներից և վերադառնալ դեպի ազատ ստեղծագործության ասպարեզ։ Այս առումով, Լևինի լուսանկարները բեկումնային էին տեղական լուսանկարչության զարգացման համար, քանզի նրանք վերհանում էին իրականությունը տեսնելու և ընկալելու բազմապիսի, ինչպես նաև կատարելապես անհատական ձևաչափերը։ 

1)Անդրանիկ Քոչար։ «Խոսում են Յուրի Լևինի գործերը», Գարուն, 1967, հ.7, էջ68

Վիգեն Գալստյան, 2016