Խորհրդային կինո և հրապարախոսական լուսանկարչության բնագավառի նշանավոր վարպետներից է մոսկվաբնակ Գեորգիյ Տեր-Օվանեսսովը։ Նա ծնվել է Սամարքանդում և դեռևս մանկության տարիներից տարված է եղել լուսանկարչությամբ։ Հայրենական Մեծ Պատերազմում իր մասնակցության համար, որպես պարգև ստացել է իր առաջին մասնագիտական տեսախցիկը, որով էլ սկսել է աշխատել որպես ֆոտոկոմբինատի լուսանկարիչ Մոսկվայում։(1)

1950-ականների սկզբին Տեր-Օվանեսովին աշխատանքի են հրավիրում «Վեչերնայա Մոսկվա» թերթում որպես ֆոտոթղակից, իսկ 1958-ին նա դառնում է «Սովետսկիյ էկրան» ամսագրի առաջին հաստիքային լուսանկարիչը։ Հենց այդ ամսագրի հետ է կապվում լուսանկարչի հետագա գործնեության գլխավոր հետագիծը` դերասանների և կինո-դրվագների նկարահանումը։ 1960-70-ականների ընթացքում, այդ գործում նա թերևս ամենաճանաչվածն էր ԽՍՀՄ-ում։ Խորհրդային կինոյի աստղերի նրա հարյուրավոր դիմանկարները տպագրվել են միութենական մամուլի բոլոր մշակութային պարբերականներում։ Որպես հատուկ ֆոտոթղթակից, Տեր-Օվանեսովը նաև համագործակցել է «Սովետսկիյ ֆիլմ», «Նովոստի կինո», «Իսկուստվո կինո» ամսագրերին և «Սոյուզինֆորմկինո» ու «Սովէքսպորտֆիլմ» հրատարակչություններին։ Նրա հեղինակած կինո-դերասանների դիմանկարները նաև հրատարակվում էին բացիկների տեսքով, որոնք մեծ տպաքանակներով տարածվում էին ԽՍՀՄ-ի բոլոր անկյուններով մեկ։

Տեր-Օվանեսովը սերտ ընկերական հարաբերություններ է ունեցել հայ կինո-գործիչների` հատկապես Ֆրունզիկ Մկրտչյանի, Յուրի Երզնկյանի, Ֆրունզե Դովլաթյանի և Դմիտրի Քեոսայանի հետ։ Լուսանկարել է մի շարք անվանի հայ դերասանների, ինչպես նաև ստեղծել «Բարև, ես եմ» ֆիլմի ֆոտո-դրվագները։ Ըստ դերասան Նիկոլայ Կրյուչկովի հենց Տեր-Օվանեսովն է համոզել Ֆրունզիկ Մկրտչյանին նկարահանվել Գեորգիյ Դանելայի «Միմինո» ֆիլմում։(2) Լուսանկարիչն ինքն է խաղացել մի շարք ֆիլմերում որպես երկրորդ պլանի դերակատար և հեղինակել է պատերազմյան թեմայով երկու խաղարկային ֆիլմերի սցենարներներ։ Աշխատելով ընդհուպ մինչև 1980-ականների վերջերը, Տեր-Օվանեսովը պարգևատրվել է պետության կողմից՝ 2005-ին ստանալով Ռուսաստանի արվեստի վաստակավոր գործիչի կոչում։ 

Կինո-գործիչների և հատկապես դերասանների իր դիմանկարներում լուսանկարիչը ջանում էր փոխանցել ոչ թե նրանց «աստղայնությունը», այլ այդ անհատների ետ-կադրային, առօրեական ինքնությունը։ 1960-ականների վերջերից լուսանկարիչը հետզհետե հրաժարվում է տաղավարային լուսանկարահանումներից, փոխարենը ձգտելով կերպարի ավելի ստույգ և վավերագրական ներկայացմանը` աշխատանքային կամ անձնական միջավայրում։ Անսեթևեթ այդ դիմանկարներում էկրանի հերոսները հառնում են որպես հասարակ մահկանացուներ, որոնց հավաստի անմիջականությունը դառնում է Տեր-Օվանեսովի լուսանկարների բարյացկամ հմայքի գրավականը։ 

1) Рипсиме Галстян, «Фотохудожник Георгий Тер-Ованесов. О друге Фрунзика Мкртчяна и Евгения Евстигнеева», https://www.armmuseum.ru, 29.11.2017, https://www.armmuseum.ru/news-blog/2017/11/29/--2

2) Николай Крючков и Тер-Ованесов, Георгий. Художник-фотограф Георгий Тер-Ованесов, բացիկների հավաքածու, ՍՍՀՄ կինեմատոգրաֆիստների միություն, Մոսկվա, 1986

Վիգեն Գալստյան, 2016