Միհրան Իրանյանի կյանքի և գործնեության վերաբերյալ տվյալները սակավաթիվ են: Հայտնի է, որ նա բացել է իր արվեստանոցը 1891-ին, Կոստանդնուպոլսի` հայկական մշակութային ու քաղաքական կյանքի կենտրոն Պերա թաղամասում: 1895-ին նա սկսել է համագործակցել Գուգասյան անունով մեկ այլ լուսանկարչի հետ: Այդ կապը կարճատև էր և 1900-ականների սկզբին Իրանյանի ձեռնարկատիրությունն արդեն փակված էր: Իրանյանի ալբյումեն լուսանկարներն այսօր ամենա հազվադեպն են Ստամբուլի խոշոր հայկական տաղավարների արտադրած լուսանկարների մեջ և առայժմ մեզ հայտնի են նրա հեղինակած` 300-ից քիչ պատկերներ:

Իրանյանի հետաքրքրության հիմնային առարկան Կոստանդնուպոլսին էր, դրա գեղատեսիլ վայրերը, ճարտարապետական ​​ժառանգությունը, ինչպես նաև այն բազմատեսակ արհեստավորներն ու բանվորները, որոնց կարելի էր գտնել քաղաքի բոլոր փողոցներում: Օգտագործելով ակնհայտորեն փոքր` ավելի լուսաթափանց ոսպնյակով հարմարեցված թեթև տեսախցիկ (որը թույլ էր տալիս առավել ճկունություն և  արագ նկարելու հնարավորություն), Իրանյանը կարողացել է բացառիկ հստակությամբ արձանագրել քաղաքի դինամիկ անցուդարձը։ Շարժի մեջ ընկղմված այդ պատկերներն հաճախ դաջված են վավերագրական կենդանության ու անմիջականության զարմանալի ցուցիչներով, ինչը դրանց տարբերակում է Ստամբուլի մյուս լուսանկարչատաների նմանատիպ արտադրանքից։ 

Իրանյանի բազմաթիվ ժամանակակիցների, օրինակ` Սեբա և Ժոալյեի կամ Գիլյամ Բերգրենի համար բնորոշ էր հնարավորինս հստակ` կատարելապես հավասարակշռված ու ընդգծված մանրամասներով պատկերների ստեղծումը, ինչը «լավ» կոմմերցիոն լուսանկարչի կարևոր չափանիշներից էր: Ի տարբերություն սրա, Իրանյանի փողոցային տեսարանները լի են տարատեսական լուսանկարչական «ճաքերով». շարժման մեջ գտնվող աղոտ ֆիգուրներ, անակնկալի եկած մարդկանց հայացքներ և այլն։ Այդ իսկ պատճառով, նրա պատկերները հաճախ նմանվում են «ակնթարթային» լուսանկարների: Սակայն, Իրանյանի վարպետությունն առաջին հերթին կայանում էր տեղայնքի յուրահատուկ մթնոլորտը փոխանցելու կարողության մեջ: Որսալով  Օսմանյան կայսրության մայրաքաղաքը սրընթաց կերպարանափոխման շեմին, լուսանկարիչը նպատակադրված էր հիշատակագրել քաղաքի հինավուրց փողոցներն ու շինությունները` անհետացումից առաջ: Այսպիսով, ինչպես և Յուժեն Ատջեյի փարիզյան փողոցների պատկերաշարքերը, Իրանյանի լուսանկարները նույնպես «նոստալգիկ են ներկաի համար»: Հենց այս մելամաղձոտ գիտակցությունն է որ նրա պատկերներին հաղորդում է դրանց նուրբ հուզական ուժը: Թերևս սա այն պատճառներից մեկն է, որ Իրանյանն ի վերջո ձեռք չբերեց լուրջ հաջողություն որպես կոմերցիոն լուսանկարիչ: Ժողովրդի երևակայությունը տարված էր արդիականությամբ և Իրանյանի համեստ պատկերների թախծոտ ռոմանտիզմը այլևս մոդայիկ չէր: Իր ստեղծած փոքր լուսանկարչական ժառանգությունը, այնուամենայնիվ, կարևոր է Մերձավոր Արեւելքի լուսանկարչության պատմության համար: Նա Օսմանյան կայսրության այն քիչ լուսանկարիչներից էր, ով առանձնանում էր իր անհատական մոտեցմ​​ամբ ու սուբյեկտիվ հայացքի դրսևորմամբ, որն արժանի է լուրջ մասնագիտական վերանայման։ 

Վիգեն Գալստյան, 2016