Լուսանկարչության հանդեպ իր սերը Լևոն Իսկանդարյանը դրսևորել է դեռևս դպրոցական տարիքից։ Աշխատել է որպես հաստիքային լուսանկարիչ Հայկական Սովետական Հանրագիտարանի խմբագրությունում և որպես ազատ ֆոտոթղթակից համագործակցել է «Գարուն» և «Սովետական Հայաստան» ամսագրերին։(1)

«Գարունում» հրատարակված նրա լուսանկարները ժանրային ու անեկդոտային բնույթի մանրապատումներ են, ինչպես նաև դիմանկարներ, անիմալիստիկա և բնանկարներ։ Իսկանդարյանին առավել հարազատ էր Կարտիեր-Բրեսոնի մարդասիրական լուսանկարչության մոտեցումները, որտեղ գլխավոր նպատակը` «որոշիչ պահի» որսումն է։ Այդ իսկ պատճառով, նրա պատկերները հաճախ ներկայացնում են մարդկանց շարժման ու հոսքի մեջ։ Հատկապես հետաքրքիր են նրա փողոցային, «աննկատ» արված լուսանկարները, որոնցում հստակ արտահայտված է Իսկանդարյանի լավատեսական և կյանքի փոքր անհեթեթություններն արժեվորող աշխարահայացքը։ 

Սակայն լուսանկարիչը չէր սահմանափակվում լոկ անեկդոտային դեպքերի ու պահերի արձանագրումով։ Նրա լուսանկարներն օժտված են իմպրեսիոնիստական արտահայտչականությամբ ու վարպետորեն կառուցված կոմպոզիցիաներով, ինչը սակայն երբեք ինքնանպատակ չէ և միշտ ծառայում է լուսանկարի ռեալիստական–գաղափարական բովանդակությունը բացահայտելու նպատակին։ 

Իր սերնդակից այլ լուսանկարիչների պես Իսկանդարյանը հաճախ է մասնակցել գեղարվեստական լուսանկարչության ցուցահանդեսներին թե Երևանում և թե արտերկրում։(2) 1980-ականների սկզբին նաև անդամակցել է «Էրեբունի» ֆոտոսիրողների ընկերությանը, որտեղ հաճախում էին Գագիկ Հարությունյանը, Վահան Քոչարը և մի շարք այլ նշանավոր հայ լուսանկարիչներ։ 

1) «Լևոն Իսկանդարյան», Գարուն, հ.11, 1984, էջ 80

2) Ցավոք դրանց մանրամասները մեզ հայտնի չեն։

Վիգեն Գալստյան, 2016