Նազիկ Արմենակյանը մրցանակակիր լուսանկարիչ է և Հայաստանում այսօր աշխատող կարևոր ֆոտոլրագրողներից մեկը: Նա լուսանկարչություն է ուսանել ինքնուրույն, ապա  Ռուբեն Մանգասարյանի վարած Կովկասյան մեդիա ինստիտուտի դասընթացների ընաթացքում (2005 թ.) 2011-ին նա նաև ստացել է Մագնում հիմնադրամի լուսանկարչության և մարդու իրավունքների ծրագրի կրթաթոշակը Նյու Յորքի  համալսարանում: Մինչև 2016-ի վերջը, Արմենակյանը աշխատել է որպես «Արմենիա» լրատվական գործակալության լուսանկարիչ: 2013-ին նա հիմնադրել է «4 Plus» վավերագրական լուսանկարչական կենտրոնը իր գործընկերներ Անահիտ Հայրապետյանի և Անուշ Բաբաջանյանի հետ:

Իր կարիերայի սկզբից Արմենակյանն իր ուշադրությունը կենտրոնացրեց հայ հասարակության առջեւ ծառացած անհատների եւ սոցիալական խմբերի վրա: Հաճախ, լուսանկարիչն անցել է թեմաներ, որոնք ծածկված են լռությամբ եւ թշնամությամբ: Արդյունքում, Արմենակյանը զգալի ջանքեր է գործադրել Հայաստանում ապրող փոքրամասնությունների, ԼԳԲՏ համայնքի, ՄԻԱՎ-ի զոհերի եւ Ցեղասպանության վերապրածների մասին տեղեկացվածության եւ երկխոսության բարձրացման համար:

2010-ին նա սկսեց լուսանկարել Երեւանի փակ transgender համայնքի անդամներին, որոնցից շատերը ապրում են մարմնավաճառությամբ: Այս հակասական նախագիծն ուղղված էր պատմության անհատական ​​եւ մարդկային կողմին այդ անհատների ետեւում `հասարակության ուշադրության կենտրոնում: Արմենակյանի այս ենթակառուցվածքի լայնածավալ փաստաթղթերը վերածվել են մի գիրք, որը ցուցադրվել է մի շարք միջազգային ցուցահանդեսներում `Հայաստանում տարաձայնությունների ալիք բարձրացնելուց հետո:

Ֆոտո-ռեպորտաժի եւ վավերագրական շարադրությունների միջեւ տատանվում է Արմենակյանի անմիջական, անտեղյակ կերպով լուսանկարչության ոճը, իր բնույթով տեսնում է իր առարկաները: Եզրափակիչ լուսանկարչական շարադրությունները հանդիսանում են խորը հետազոտությունների եւ հաղորդակցության արդյունք, ինչը հաճախ զարգանում է երկար ժամանակահատվածում եւ պահանջում է լուսանկարչի անձնական եւ սերտ ներգրավվածություն իր առարկաների հետ: Դիանա Արբուսի եւ Նան Գոլդինի աշխատանքը լուսաբանելով, Արմենակյանի լուսանկարները հաճախ անհանգստացորեն մոտենում են քաղաքական ճշգրտության, բարոյականության եւ էթիկայի սահմաններին, որպեսզի հեռուստադիտողին լուսանկարչական պատկերների քաղաքական տեսանկյունից ինտենսիվ եւ սադրիչ երկխոսություն տան:

Վերջերս Արմենակյանի գործելաոճը ավելի կանխամտածված աուրան է: Հաջողությամբ համատեղելով իր ստորագրության հաստատակամությունն ու վավերագրական ուղղությունը պարզ, բայց հզոր հայեցակարգային շրջանակներով, Արմենակյանի ավելի հասուն աշխատանքը, անշուշտ, վերջին տասնամյակում Հայաստանից դուրս գալու ավելի շատ էթերիերի եւ հասարակական գիտակցված քաղաքական արվեստի մեջ է:​

Վիգեն Գալստյան, 2016