Դ. Ռոստոմյան լուսանկարչատունը 19-րդ դարի վերջի և 20-րդ դարի սկզբի Բաքվի ամենախոշոր և նշանավոր լուսանկարչական հաստատություններից էր։ Տնօրենը` Դավիթ Ռոստոմյանը ծագումով Նուխի քաղաքից էր և թերևս հենց այնտեղ էլ արել է իր առաջին մասնագիտական քայլերը։ Բաքվի լուսանկարչատունը հիմնադրվել է 1893-ին ու հետագայում տեղափոխվել է Մարիինսկայա ու Տորգովայա փողոցների խաչմերուկում՝գտնվող երկհարկանի առանձնատունը։ Հուշագրող Մանաֆ Սուլեյմանովը տեղեկացնում է որ Ռոստոմյանը ունեցել է բավականին մեծ` հինգից-վեց երիտասարդ կանանցից բաղկացած աշխատանքային անձնակազմ։ Նրանք գործում էին լուսանկարչատան առաջին հարկում, կատարելով առօրյա ադմինիստրատիվ առաջանդրանքները և սպասարկելով սովորական քաղաքացիներին։ Ավելի լուրջ պատվերները կատարում էր ինքը Ռոստոմյանը` լուսանկարելով պաշտոնյանների, անվանի մարդկանց ու վերնախավի ներկայացուցիչներին։ (1)

Ինչպես երևում է Ռոստոմյանի կնիքից, նա պարսկահպատակ էր և ներկայանում էր որպես Պարսից Շահի պալատական լուսանկարիչ։ Այստեղ նաև թվարկված են Կայսր Նիկոլայ Ալեքսանդրովիչից, Բուխարայի Էմիրից, Պարսից Շահից և Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսից շնորհված պարգևներն ու շքանշանները։ Ըստ կնիքի, Ռոստոմյանը նաև մասնակցել է Վիեննայում կայացած ինչ որ միջազգային ցուցահանդեսի որտեղ նրան շնորհվել է ցուցահանդեսի Գրան-Պրին։ Լուսանկարիչը նաև մրցակցության մեջ էր իր իսկ եղբոր` Բարսեղ Ռոստոմյանի հետ ում տաղավարը գտնվում էր Բաքվի ադմինիստրատիվ կենտրոնում, Պարապետ կոչվող հրապարակի վրա։ 

Ռոստոմյանի տաղավարի` մեզ հայտնի հարյուրավոր դիմանկարները չափազանց տարաբնույթ են իրենց որակական առումներով։ Ակնհայտ է որ դրանք կատարվել են տարբեր գործակալների կողմից։ Ցածր ու միջին խավին պատկերող լուսանկարները չափազանց սխեմատիկ են, արված են արագ, զուտ նմանակում ստանալու նպատակով։ Սակայն այդ լուսանկարների արժեքը այսօր չափազանց մեծ է որպես պատմա-մշակութային նյութ, քանզի այդ դիմանկարներում արտացոլված է Բաքվի բազմաէթնիկ ու բազմախավ հասարակության ողջ համայնապատկերը։ 

Լուսանկարչի և նրա լուսանկարչատան ճակատագիրը 1910-ականներից հետո մեզ հայտնի չէ։ Ռոստոմյանը ամուրի էր և չուներ ժառանգներ։ Ըստ երևույթին նրա տաղավարը վաճառվել կամ փակվել է բոլշևիկյան հեղափոխությունից մի քանի տարի առաջ։ 

1) Манаф Сулейманов. Дни минувшие (Исторические очерки), Баку, 1990

Վիգեն Գալստյան, 2016