Պետրոս Պետրոսյանի ստեղծագործական ուղին լուսանկարչությունում ձևավորվել է հարուստ կենսագրական փորձի միջոցով։ Նա լուսանկարել է դեռ դպրոցական տարիներից և հղկել է իր ունակությունները աշակերտելով Հայաստանի լավագույն վավերագրող լուսանկարիչներից մեկին` Հակոբ Հեքեքյանին։ Շուրջ տասնհինգ տարի` 1963-1979-ից, նա եղել է «Սովետական Հայաստան» ամսագրի ֆոտոթղթակիցը, իսկ 1967-ին դարձել է ԽՍՀՄ ժուռնալիստների միության անդամ։ 1979-ին անցել է աշխատանքի Սփյուռքի հետ մշակութային կապի կոմիտեում (ԱՕԿՍ) որպես լուսանկարիչ ուր նույն տարիներին աշխատել է նաև Գագիկ Հարությունյանը։ Հայաստանի անկախությունից հետո, 1993-ին դարձել է ՀՀ Արտաքին գործերի նախարարության պաշտոնական լուսանկարիչը և որոշ ժամանակ դասավանդել է Երևանի պետական համալսարանի ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետում։(1)

Պետրոսյանի գործնեությունը վավերագրական լուսանկարչության բնագավառում անցել է բազմաթիվ փուլերով` արտացոլելով 20-րդ դարի երկրորդ կեսի մասսայական լուսանկարչության զարգացման ընդհանուր ընթացքը։ Իր ստեղծագործության սկզբում տուրք տալով 1950-ականների սոց-ռեալիստական պրոպագանդիզմին, Պետրոսյանը շուտով տրվել է 1960-ականների «ազատական», փորձարարական լուսանկարչության հոսանքներին։ Սակայն արդեն 1970-ականների սկզբից նրա լուսանկարներում գնալով գերիշխել է լրագրողական կիրառականությունն ու փաստա-վավերագրական ուղղվածությունը, որը դարձել է առավել շեշտված երբ Պետրոսյանը սկսել է աշխատել գունավոր ժապավենով։ 

Պետք է նշել որ ըդհանուր առմամբ, Պետրոսյանը կարողացել է խուսափել իրադարձության չոր, անտարբեր արձանագրությունից` իր լուսանկարներում հմտորեն ներմուծելով պատումային, կերպարային կամ զուտ հուզական էլեմենտներ` պատկերը ավելի գրավիչ դարձնելու համար։ Այնուամենայնիվ մամուլի համար արված այդ գործերում պատկերված իրադարձությունը կամ կերպարը մնում էր ճանաչողական մակարդակում և զերծ էր գաղափարային կամ քննադատական բազմաշերտությունից։ 

1) Կենսագրական տվյալների համար տես` Վահան Քոչար, Հայ լուսանկարիչներ, հեղինակային հրատարակություն, Երևան, 2007, էջ282

Վիգեն Գալստյան, 2016