Գագիկ Նահապետյանի գեղարվեստական ձգտումները վաղ են դրսևորվել։ Դպրոցը ավարտելուց հետո նա փորձել է ընդունվել Փ. Թերլեմեզյանի անվ. ուսումնարանը։ Այդ չհաջողվելով, աշակերտել է լուսանկարիչ Շանթին իր Երևանյան տաղավարում։ Որոշ ժամանակ անց, 1966-ին Նահապետյանը տեղափոխվել է Տալին, ուր նույնպես աշխատել է կենցաղսպասարկման ֆոտո տաղավարում։ (1) Այդտեղ նա նաև սերտորեն ծանոթացել է Բալթյան ժամանակակից լուսանկարչությանը, ուր գերիշխում էր եվրոպական ուշ-արդիությանը ներհատուկ մոտեցումները։ Տալինում գտնված տարիներին, Նահապետյանը սկսում է համադրել վավերագրական ու սուբյեկտիվ լուսանկարչության հատկությունները` ձգտելով իրականության ավելի անհատական ներկայացմանը։ 

1972-ին վերադառնալով Երևան սկսել է ակտիվորեն աշխատակցել գրեթե բոլոր տեղական պարբերականներին, հատկապես «Գարուն», «Սովետական Հայաստան» և «Հայաստանի բնություն» ամսագրերին։ ԽՍՀՄ-ի փլուզումից հետո, Նահապետյանը շարունակել է զբաղվել իր մասնագիտությամբ` որպես ազատ լուսանկարիչ։ 

Անկախ թեմայից, Նահապետյանի լավագույն աշխատանքները պարունակում են դրամատիկական մեծ ուժ։ Ուշադրություն դարձնելով ավելի պարզ ու հասարակ մոտիվների, լուսանկարիչը ջանացել է գտնել ու արտահայտել առօրեականում թաքնված վեհությունը։ Ուժգին կոնտրաստներով արված նրա պատկերները ձգտում են գրեթե խորհրդանշական կարգավիճակի` ուր բնության, պատմության և հասարակ կենցաղի առարկաններն ու տեսարանները ստանում են էպիկական հնչեղություն։

1) Կենսագրական տվյալները ըստ Վահան Քոչար։ Հայ լուսանկարիչներ, հեղինակային հրատարակություն, Երևան, էջ 257

Վիգեն Գալստյան, 2016