1980-ականների սկզբից իր նեո-ֆիգուրատիվ և վերացական աշխատանքները ցուցադրող Կամո Թումասյանը հաստատված արվեստագետ է, ով իր ուժերը փորձարկել է նաև լուսանկարչության բնագավառում։ 1970-ական թվականներին Երևանիգեղարվեստի ակադեմիան ավարտելուց հետո,Թումասյանը սկսել էաշխատել մի շարքմեդիումներով, ստեղծելով, ի թիվս տարբեր այլ փորձարկումների, շարքային փողոցային տեսարաններիզարմանալիորեն  սեղմագրած սևու սպիտակ լուսանկարներ: Թումասյանի այդ պատկերներում,բանվորներիևհետիոտների ստվերային ֆիգուրները դառնումեն վերացական պատկերային նշանների վերածված գրաֆիկական ուրվագծեր: Չնայած ճանաչելիության աղոտ նշույլների առկայությանը, այս լուսանկարները զուրկ ենպատմողական կամ գաղափարական բովանդակությունից: Փոխարենը` անմիջապես ուշադրությանհրավիրելովիրենցիսկ ֆորմալ հատկանիշներին, դրանք մատնանշում են այն միջոցները որոնց շնորհիվտարածությունըփոխակերպվում էլույսի ուխավարի, շարժման ու մթնոլորտի միջև ծավալվող փոխհարաբերությունների: Իսկական նկարիչն արդեն վերացարկող է, և չի կարելի դասակարգել: Չեմ ընդունում, երբ սկսում են տեսակավորել` ֆիգուրատիվ, ոչ ֆիգուրատիվ, աբստրակցիա, և այլն: Ես նկարում եմ նկարչությունը, այլ ոչ թե նկարում եմ ինչ-որ մի ուղղություն:»(1)

Կարելի էր նույն կերպ պնդել որ արվեստագետը «լուսանկարել է» լուսանկարչությունը որպեսզի հասկանա թե ինչ է այդ միջոցը «անում»: Արձագանքելով 1920-ականների սյուրռեալիստական ​​լուսանկարչությունը, ինչպես և իր իսկ էքսպրեսիոնիստական գեղանկարները, Թումասյանի սույն գործերը շոշափում են իմացության եզրերը և շարունակաբար փնտրում րեպրեզենտացման սահմանները: Լինելով իրենց ժամանակի համար բավականին նորարական` հայկական փորձարարական լուսանկարչության այս վաղ օրինակները լույս են տեսել «Գարուն» ամսագրում, ինչից հետո Թումասյանը ըստ երևույթին այլևս չի զբաղվել լուսանկարչությամբ:

1990-ին նկարիչն արտագաղթել է Գերմանիա և իր ժամանակն այժմ կիսում է Երևանի ու Ֆրանկֆուրտի միջև:

 1) Լուսինե Ստեփանյան, «Որքան ես մոտենում եմ արվեստին, այնքան մարդիկ ինձանից հեռանում են», www.168.am, 8.11.2012, https://168.am/2012/11/08/142110.html

Վիգեն Գալստյան, 2016