Արմենակ Արծրունին տեղափոխվել է Եգիպտոս Օսմանյան կայսրությունից մինչև Հայոց ցեղասպանության տարիները: Ըստ լուսանկարչության պատմաբան Մարիա Գոլիայի, Արծրունին 1920-ականներին աշակերտել է Ալեքսանդրիայում գտնվող «Նադիր» լուսանկարչատան տնօրեն` Կարապետ Փաբուչյանի մոտ: 1930-ին տեղափոխվելով Կահիրե` Արծրունին աշխատել է «Զոլա» տաղավարում, իսկ 1930-ականների կեսերին հիմնադրել է իր սեփական հաստատությունը` բացելով «Ստուդիո Արմանը» Կահիրեում: Շատ շուտով այն դարձել է քաղաքի լավագույն լուսանկարչատներից մեկը, ի թիվս Ալբան, Վան Լեո, Անջելո և Վենուս և այլ հայատեր տաղավարների: Արծրունու  մասնագիտացումը հարսանեկան լուսանկարչություն էր, սակայն նա բեղմնավոր ու հմուտ վարպետ էր որը հիշարժան գործեր է ստեղծել տաղավարային լուսանկարչության տարբերժանրերում: Նրա պատվիրատուների շարքում էին եգիպտական կինոյի աստղերը, պրոֆեսիոնալ մարզիկները, Կահիրեի բուրժուազիան և ազնվականները:

Չնայած 1940-50-ականներում եգիպտական կոմերցիոն լուսանկարչության մեջ ընդունված պերճամոլությունը բնորոշ է նաև Արծրունու մոտեցումներին, նրա ոճը ավելի բնական է ու զերծ է շինծու դրամատիզմից որով հաճախ ներծծված են իր առավել հայտնի գործընկերների «գլամուրային» դիմանկարները: Մասնավորապես, Արծրունին հրաժարվել էսուր անկյունային, թատերական լուսավորությունից, նախընտրելով ամբողջական լույսի հատկությունները: Տարածությանևձևերի կատարյալհստակությունը իր լուսանկարներում,դրանց տեսարաններըդարձնում է առօրեականև միաժամանակգեր-իրական: Արմենակի մահվանից հետո տաղավարը ղեկավարել է լուսանկարչի որդին ով շարունակել է գործածել լուսանկարչատան հին անվանումը։

Վիգեն Գալստյան, 2016