Հովհաննես Քյուրքչյանից հետո Երևանում մշտական տաղավոր ունեցող առաջին լուսանկարիչներից է։ Ըստ Վահան Քոչարի հաղորդած տեղեկությունների, Թարիվերդյանցը իր մասնագիտությունը ձեռք է բերել Լայպցիգում ապա վերադառնալով Երևան բացել է իր լուսանկարչատունը Աստաֆյան 11 հասցեում` այժմեան Հանրապետության հրապարակի տարածքում։ Այդտեղ նրան աշխատակցել են կինը` Եղիսաբեթ Անանյանը և ավելի ուշ, որդին, Հովհաննեսը։ 

Կոմերցիոն դիմանկարչությունից զատ, Թարիվերդյանցը աշխատել է նաև այլ ժանրերում։ Այդ լուսանկարներից առավել նշանակալի են Երևանի քաղաքային բնանկարները և շրջակայքի պատմական հուշարձանների պատկերները որոնցից մի քանիսը (օրինակ Սարդարի պալատը) այսօր գոյություն չունեն։ Նրա լուսանկարչական ձեռագրին բնորոշ է մեղմ ռեալիզմը և բնական միջավայրի տարածական յուրահատկությունները արտացոլելու ձիրքը։ Դրանցում ակնհայտ է եվրոպական գեղարվեստական լուսանկարչության վարպետների` Գուստավ Լե Գրեյի և Ռոջեր Ֆենտոնի աշխատանքների ազդեցությունը։  Այդ տեսանկյունից, նրա բնանկարները գրեթե բացառիկ են 19-րդ դարի արևալահայ լուսանկարչության պատմության մեջ։ 

Թարիվերդյանցի տաղանդը գնահատվել է նաև Արևմուտքում։ Ինչպես հուշում են իր կնիքների վրա պատկերված ոսկե մեդալները, լուսանկարիչը մասնակցել և պարգևատրվել է երկու միջազգային ցուցահանդեսների կողմից` 1909 թվականին Ռոտերդարդում և Հռոմում, 1910 թվականին։ 

Վիգեն Գալստյան, 2016