Գորիսի քաղաքից ոչ հեռու գտնվող Հայաստանի հարավային շրջանում ծնված Սվետլանա Անտոնյանը ինքնուս լուսանկարիչ է, եւ նա երբեւէ չի ստացել մասնագիտական ​​կրթություն այդ բնագավառում: Այնուամենայնիվ, 2009 թ.-ից սկսած, նրա հեղինակային լուսանկարչական աշխատանքները սկսեցին նկատվել դասախոսների եւ արվեստագետների կողմից: Սա հանգեցրեց իր մասնակցությանը խմբակային ցուցահանդեսների, ինչպես օրինակ 2010 թ. «Մարմինը. Հայաստանում նոր ներկայացուցչական արվեստը» եւ «Շառը դրախտում. Լուսանկարչությունը եւ կանացիության կառուցվածքները» (2014):

Նկարչի սեփական մարմինը, տեսախցիկը եւ աշխարհը հարաբերությունները Անտոնյանի լուսանկարների հիմնական թեմաներից է: Նրա առաջին դերը կատարողական լուսանկարչության մեջ արտահայտում է մարմինը հյուսվածքի մեջ: Զբաղված մշակութային տուրքերից եւ ժամանակային նշաններից, այդ լուսանկարները նկարիչի ֆիզիկականությունն էին հորինել «ցանկության եւ վախի ուսումնասիրության» մեջ:

Նույնիսկ Անտոնյանի աշխատանքն ավելի շատ ձեռք է բերում կոնցեպտուալ «լոսյոն», նրա լուսանկարները պահպանում են իրենց ցնցողությունը: Ինչն է դարձնում նրա վերջին շարքը այնքան գրավիչ, այնքան ավելի լայն եւ ավելի հարուստ հղումներ ցանց է, որը բերում է խաղալու: Սրանք ընդգրկում են առարկաների լայն շրջանակ `դասական նկարչությունից մինչեւ լրատվամիջոցների եւ քաղաքականության: 2013-ին Անտոնյանը արտագաղթեց Ֆրանսիա, որտեղ նա շարունակեց ուսումնասիրել մարդկային մարմնի իմաստաբանությունը, ինչպես նաեւ բնական լանդշաֆտի փոխաբերական հնարավորությունները:

Վիգեն Գալստըան, 2016