Հայկ Ադամյանն իր գործնեությունը սկսել է 1970-ին, բանակում ծառայելիս, որտեղից թղթակցել է «Կրասնոյե զնամյե» թերթին։ 1972-ին վերադառնալով Գյումրի աշխատել է կենցաղ-սպասարկման կոմբինատում, լուսանկարչի հաստիքով։ Որպես ֆոտոթղթակից համագործակցել է հանրապետական մի շարք պարբերականների («Բանվոր», «Գարուն», «Սովետական Հայաստան» և այլն), իսկ 1981-ից ստանձնել է Կումայրի արգելոց֊թանգարանի ֆոտոլաբորատորիայի վարիչի դերը։ Սպիտակի երկրաշարժի հետևանքով, 1988֊ին ոչնչացվել է Ադամյանի լուսանկարչական նեգատիվների արխիվը։ Անտեսելով դժվարությունները, Ադամյանը ակտիվ գործնեություն է ծավալում հետ֊խորհրդային տարիներին, 1992-ին հիմնելով «Շիրակ» հեռուստավարչությունը իսկ 1998-ին, Գյումրիի ժամանակակից արվեստի կենտրոնը։ 2000-ին որոշում է ընտանիքով արտագաղթել ԱՄՆ։ 

Ադամյանի լուսանկարչությունը հարում է դասական վավերագրական լուսանկարչության հումանիստական ավանդույթներին։ Նրա բազմաթիվ շարքերում արտացոլված է հարազատ քաղաքի ինքնատիպ կենցաղն ու կոլորիտը, և առանձնահատուկ ուշադրությամբ է պատկերված բնակիչների մտերմիկ կապը Գյումրիի հետ։ Այդ զգայական հարաբերությունները Ադամյանը նախընտրել է բացահայտել սև֊սպիտակ լուսանկարչության միջոցով, քանի որ, ինչպես ինքը հեղինակն է նշում, «Ինձ համար սեւ-սպիտակ լուսանկարչությունն ավելի շուտ զգացողություն է: Հիմա գիտես, թե տեխնոլոգիաները որքան են զարգացել, դիջի՜թլ, բա՜ն… բայց ես չեմ կարողանում համակերպվել: Գույնը շատ դեպքերում խանգարում է տեսնել իրականը: Այն, ինչ ազդեցիկ է սև-սպիտակի դեպքում, գույնը կարող է լրիվ հասարակ դարձնել: Ստվերներ, տրամադրություն, ինչ-որ տեղ նաև հստակություն, ահա թե ինչ է ինձ համար սև-սպիտակ լուսանկարչությունը:» (1)

ԱՄՆ-ում հաստատվելուց հետո, Ադամյանը շարունակել է զբաղվել անկախ լուսանկարչությամբ և մասնակցել է Լոս-Անջելոսի հայ արվեստագետներին նվիրված մի շարք ցուցահանդեսների։ 

1) Սողոյան, Երանուհի։ Լուսանկարիչ Հայկ Ադամյան. «Ծննդավայրիցս հեռու՝ ես աշխարհի ամենամիայնակ մարդն եմ», www.hetq.am, 2013, հուլիսի 2

Վիգեն Գալստյան, 2016